Ek en
Gunth was by die klas Sondag. Hy raak so
opgewonde, hy kan nie wag dat die klas moet begin nie, en dan begin hy hom soos
‘n mens gedra. Ja, slegte slegte
mens-gedrag. Ek was sommer lus en moer
sy tande uit. As hy ‘n mens was, het ek
dit gedoen. En as hy tog net vir oom
Marc, die stoetbul kan aanval, dan is hy vreeslik gelukkig. Die stomp ou stertjie swaai en waai. Hy het mooi geleer om sy beurt af te
wag. En natuurlik antie kort-gat, hoeveel
keer moet mens nog vir haar sê om nie so naby my en Gunth te loop met haar hond
nie. Amper vreet Gunth hulle op, maar ek
het die tande-knyp ketting op hom gehad want ek het so feeling gehad hy gaan
iewers hom soos ‘n mens gedra. Oppad
terug dink ek ewe skielik aan my vriendin wat ek vir ‘n kort tyd geken het
voordat sy haarself opgehang het in die garage.
En natuurlik loop die trane. En
ek dink soos die oumense sê: die Here weet hoekom sy dit op so manier gedoen
het. En vanoggend sien ek weer ‘n
aaklige geval van diere-mishandeling, en ek besef net, daar is nie meer hoop
vir hierdie wêreld nie. Alles is verby. Dis oor en uit. Al wat daar nog nog oorbly is om ‘n baie
ernstige poging aan te wend om beter te probeer wees. Ek kan nie sê: om ‘n beter mens te probeer
wees nie, want dan kan ek sommer dadelik ophou probeer, niks wat die word ‘mens’
bevat kan meer iets werd wees nie. Net
Jesus kan daardie woord weer betekenis gee.
Met al
die ontelbare ongeregtigheid wat aan die hulpelose gedoen word, is dit ‘n baie
swaar las wat die aarde dra. En die
slim-janne wat sê daar was mense baie lank terug, nog voor die Egiptenare, ja
ek kan dit glo. En ek glo die aarde het
hulle verwoes. Ek wonder of die aarde
dit pay-back noem, al die fratse ens.
Die aarde kan nie kies wie in vloede gaan sterf of so iets nie. Die aarde kom tot ‘n uitbarsting en wat in
die pad is moet ongelukkig sterf. Dis al
die pyn wat opgesluit lê van die skepping.
Van die bome en al die diere wat God geskape het. Dit lewe – hoeveel pyn is in die see? Hoeveel krete en hulpgeroep is daar binne in
die water? Die uitwissing van alles wat
God geskape het, in die lug en in die atmosfeer hang die krete van ons geliefde
nalatenskap wat ons moes oppas. Wat ons nie mishandel nie, vreet ons op. Dan
dink ek weer aan die ander seun wat ook ‘n einde aan sy lewe gemaak het, sy
woorde was: die wêreld is nie vir my nie.
