The delivery

Waar ek grootgeword het, was kinders skaars gesien en glad nie gehoor nie.  Ons het al die karre in die omgewing geken.  As daar ‘n vreemde kar in die stofstraat aangekom het, het almal stoep toe gehardloop om te sien wie dit is.  Groot en klein.  Jy kon die straat van enige kant van die huis af gesien het.  Die Superintendent van die dorpie was die pa van almal.  Baie keer het my broer my die stofstraat afgejaag, en sover ek moes hardloop vir my lewe, het ek geskree.  Dan het my ouma (my oupa was toe al oorlede) vir Tom McAlpine gebel.  “Ag Vader Tom, kom help asb. hier”.  Dan het hy in sy bakkie geklim en ons kom foeter.  Ons was te bang om vir hom weg te hardloop.    

Ek mag ook nooit met die seuns gespeel het nie.  Hulle is altyd die berg in, en partykeer kon ek skelm agterna hardloop.  Meeste van die tyd het ek hulle en elk geval nie gekry nie, maar ek het darem my opwinding gehad.  Daar was bobbejane in die koppetjies, meestal by die maroela bome.  Ons was nie bang nie, te dom.  En nog nooit was ons gepik deur ‘n slang of iets slegs nie.  Maar baklei, daagliks!  My tannie het my broer aangehits: “Vat haar lande toe”  Dis nou die mielielande dan het ek weer sover ek gehardloop het geskree tot ou Tom my kom red het.  Oppad skool toe het dit nie beter gegaan nie.  My broer het my dikwels platgetrek reg langs die teerpad.  Dan rol en stoei ons, en ek skree soos gewoonlik.  Die tyd om skool toe te stap was dieselfde tyd wat die skoolbus verby gekom het wat die plaasjapies opgetel het.  Mnr Willers het ons baie ingeroep en met ons geraas.  Met die gestoeiery het my rok gewoonlik opgetrek en kon almal wat verby kom my panty sien, dis wat die meneer eintlik gepla het.  Ek dink nie ek het al so iets in die straat gesien nie.  Was ons dan on ? op ? gevoed ?  Nee man, seker nie.  Almal in die dorpie was al GROOT toe was ek en hy nog klein.  Almal het al gedrink en gerook en gesteek, maar ons het nie eers daaraan gedink nie, ons was te besig met ander shit.

Soos geld maak, die tip wat ek met die vorige praatjie vir julle gegee het.  Dis toe waar die delivery inkom.  My oom sit die dag op die stoep, en suip rooiwyn uit ‘n groot groot bottel.  Ek kyk die move so.  Ons was maar arm, en goed soos koeldrank was skaars.  Ewe skielik kry ek lus vir die goed.  Kort-kort dan verdwyn hy vir ‘n rukkie.  Ek wonder nou eers waar hy gegaan het, dalk gaan pie.  En elke keer as hy verdwyn, dan vat ek gou ‘n sluk. So wonder hy ook nie wat hang ek so rond nie, en hy is te dronk om te sien die bottle sak effe vinnig.  As hy sien, dan sit ek maar weer op die trappie.  My ouma het nie baie van hom gehou nie, hy moes buite suip as hy wil suip.  Sy roep my toe en sê ek moet die bordjie met mielies vir die oom langsaan vat.  Die huise was nogal ver uitmekaar, want daar was ‘n groot blok land waar jy kon plant.  Op daardie stadium geniet ek die gestoep-sittery so, dat ek nie agterkom die lug raak blouer nie.   

Ek struikel effens.  In my kinderkop is als reg.  Dis Voorwaarts Mars!  Daar is nogal groot klippe in die pad, en my voete lig met moeite oor dit.  Die ouman sit op die stoep.  Waar ek aankom, sien ek hom.  Die lug begin stadig draai om my, blou onder, grond bo. Die boom oorkant se takke raak so lank, ek koes vir my kop, ek wonder steeds niks, ek loop.  Dis blerrie warm.  Die mielies begin gevaarlik rondrol, ek kyk nog na die bordjie, toe val ek.  Die bordjie trek voor my uit en elke mielie kry ‘n ander rigting.  Ek skrik so groot, ek is dadelik op my knieë,  kruip rond in die grond en voel-voel na die mielies.  Nou wat is alles so wasig, ek kry die mielies in die hande, sit dit terug op die bordjie, Voorwaarts Mars!  Alles is vol sand, maar die delivery gaan uit.  Ek val rond en sleep myself alle kante toe, maar dinge wil nie vorder nie.  Die volgende oomblik hoor ek stemme om my, ek kan nie mooi uitmaak wat aangaan nie, nog minder kan hulle.  Nog steeds is ek oraait.  Ek dink niks, my kinderkop staan stil.  Dis eweskielik donker en hier staan ‘n polisieman voor my.  My ouma sê vir hom: Sien jy!  Ek wonder wat soek hy.  Daar is nog ander getuies.  Hulle vra my:  wie het vir jou wyn gegee om te drink.  Was dit jou oom?  O! dink ek, hulle is kwaad oor die wyn.  Dit klink na die regte antwoord.  Ek sê: hy het dit vir my gegee.  Die polisieman is kwaad.  Hulle praat so baie, maar ek hoor nie wat hulle sê nie.  Ek hoor my oom stry erg, maar ek is baie baie dors.  Ek gaan drink water in die badkamer by die tap.  Sjoe, maar dit help nie.  Toe ek weer sien, is almal weg.  Ek gaan slaap.  Nooit weer praat iemand of vra iemand daaroor nie. 

Die oog na bowe Psalm 123

Kyk na jou hande soos wat iemand anders daarna sal kyk.  ‘n Baba wat so afhanklik is van jou aanraking, baie belangriker as jou gesig op daardie stadium.  Ek glo nie hulle kan op so jong ouderdom onderskei tussen lelik en mooi nie.  Ek het natuurlik nie ‘n probleem nie, my hande en my gesig is baie mooi.  Julle mag dalk die goedjies verwar het, nie almal is so gelukkig soos ek nie.  Om die hulpelose dingetjie liefdevol vas te hou, versorg en te streel.  My sussie het altyd my seun Marco se gesiggie van bo na onder oor die ogies gestreel, en hy het stil gelê en haar streling gevoel.  My ou bul Gunther kyk weer elke oggend eers na my hande om vas te stel of daar iets is vir sy pens, voor ons mekaar amptelik groet. 

... Kyk, soos die oë van die knegte is op die hand van hulle heer, soos die oë van die diensmaagd is op die hand van haar meesteres – so is ons oë op die Here onse God, totdat Hy ons genadig is.

... wees ons genadig Here, U het die wêreld in U hande.

Ons grootouers het hul hande deurgewerk om te oorleef.  Hulle was spaarsamig, en dis die mense wat jy nou in Aftreeoorde kry.  Maar niemand praat oor die swaar maer jare nie.  Vir ons lyk hulle soos welaf mense.  Ryk ou donners.  Jy weet mos jou oë kan misleidend wees.  Dis soos die baba wat dink dat almal mooi is. 

My oupa was na sy aftrede genoodsaak om die begraafplaas te skoffel vir ekstra geld.  Wanneer dit vakansie was, is ek gestuur om die blikbak wat so mooi toegedraai was in ‘n vadoek vir hom te vat, met sy pap en sous.  Of pap en swart koffie.  As jong kind van ongeveer 10 jaar was ek nie juis gepla om ‘n geselsie aan te knoop nie.  Ek dink ek sou graag vandag op een van die grafte by hom wou sit en hoor wat dink hy van al hierdie dinge.  Ek sou hom ook vra hoe is dit dan dat die mooiste meisie op die dorpie in die gereedskapkamer van die begraafplaas gekry is met ‘n tou om haar nek.  Ek sou vir hom dankie sê dat daar ‘n plekkie in sy huis was vir my.  Ai ...
Ek het ook graag buite op die kolebak gestaan en halleluja liedjies sing as hy wou rus.  Dan verskree hy my, en my ouma troos: ag ou maratjie, een van die dae is hy nie meer hier nie, my kind.  Bly tog maar stil.  Dit was baie erg vir my.  Die kolebak ... o ja, 'n ander ouman het eendag toe ek weer so lekker sing kom kuier.  Vriende van ver.  Toe wil hy vir my geld gee as ek hom laat vat aan my.  Ek het my ouma gaan vertel.  En, by die ouetehuis was 'n ouman in 'n rystoel.  Hy kon nie lekker praat nie.  Hy het my altyd sy tottie gewys.  Hy het goed betaal.  Hy het paar twee sente gegee.  Dan kyk ek, en dan gaan koop ek toffies.

O nee, my gedagtes het nou weer te ver teruggegaan.  Noudat ek praat van ‘n delivery, ... dis nie die eerste delivery wat ek moes maak nie.  Die oumense het mos altyd kos oor en weer gestuur.  Dis net dat hierdie spesifieke een nie heeltemal suksesvol was nie.  Ek weet julle gaan hiervan hou.  Next time.  Onthou dan net, mens oordeel nie.  Vra jy nou wat is die les vir vandag?  Hande is goeie goed, dit kan jou in die moeilikheid ook laat beland.

        

Going for 32 km!

Para Para?

Pluk vir my 'n blom

Bedankings vir die jaar wat verby is

ek kan nie anders

 as om my dank uit te spreek

vir die dag:

wat julle my spesiaal laat voel het met blomme en koffie

en die ander dag weer,

 die pizza en die

 drukkie wat sê:

dankie dat ons probleme

 elke keer joune mag word

vir die dag toe julle sommer net

die blom op die sypaadjie

 vir my gepluk het,

vir die slab chocolates vir xmas

ek dink

deur die dagboek van my geheue

 ek voel stil

 met ‘n hart wat swaar hang,

maak ek my oë toe

sou dit dalk waar word

maar ek besef

 dis te veel gevra

Wys my jou beursie

Ek praat maar met julle, want hier is niemand anders om mee te praat nie.  Julle het nou wel baie foute, maar een ding kan ek darem sê, julle vra nie dom vrae nie.  Dankie daarvoor.  Ek sal probeer om meer erkenning te gee.  Al klink dit soms of ek sinspeel op een van julle, dis darem nie altyd die geval nie.  Soms, ja.  Jy sal wel jou eienskappe herken as jy dit lees.  Kan dit wees dat een persoon so kan aangaan, dis nou ek daai.  Dis maar net alles wat in my kop aangaan.  Ek is net braaf genoeg om my hart oop te gooi en die gevolge te dra.  Darem niks ernstig, ek ken nie baie mense nie.  Ek stem saam met julle, met so 'n houding .....  Ja, wie worry in elk geval.  Niemand worry.  Dit laat my dink aan iets wat ek wil sê waarvan niemand nou weer gaan hou nie. 

Wat is dit met hierdie gemaakte-diepe-omgee vir mense wat jy ken?  Niemand is tog regtig só begaan oor iemand anders nie.  Dis defnitief te uitputtend vir my.  Julle gaan aan oor ‘n ding en dis sms’e: laat weet dadelik hoe dit gaan; het jy veilig gereis; hoe voel jy vandag; dis skynheiligheid.  Jy doen dit oor jy voel dis wat van jou verwag word.  Maar wat vir my so snaaks is, is dat julle mekaar wragtig glo! Dis eintlik lasting as iemand so aanhou pla.   Hoekom probeer julle nie vir 'n slag gift vouchers nie.  As jy 'n ou se ware kleure wil sien, vat aan sy beursie.  Maar natuurlik sal julle dames nie saamstem nie, julle hou van aandag.  Enige tipe aandag sal doen.  Al kom dit van die spirits-man.  Om te vergoed vir my kritiek,  

As jy sou wees

op ‘n ashoop

en jy stink en kwyl

en ruik soos blou-trein

sou ek sien

dat jy my begeer

my wil streel

en blou-dronk woorde

fluister teen my keel

sal ek nog steeds,

gewillig,

myself voor jou gooi 

Wie weet

The sad clown

Hoekom verwonder ek myself aan mamma’s wat so getrou hul maakseltjies aflaai by die skool asof hulle ‘n medalje behoort te kry.  Wat is so edel daaromtrent.  En die gehardloop langs die veld wanneer dit atletiek-tyd is.  En as daar ‘n verjaardag te vier is, dan word die maatjies genooi en daar word koek gebak en die mamma neem net foto’s.  En die maatjies word tot geag as belangrik want daar word gelag en gesels met die arme goed.  Dit maak my siek.  Ek kyk met ‘n koue hart na die prentjie. 

Ek wonder of in meeste gevalle die foto’s ook maar net ‘n manier is om die vreeslike gelukkige gesin op geskiedenis vas te lê, want die werklike lewe by die huis is ietwat anders.  En die ou kindertjies is uitgelate en smile breed vir die kamera, want die oomblik behoort aan hulle.  Net die oomblik.  En die uitstalling van die foto’s hang die hele huis vol om die wêreld te bedrieg.

Ok,  daar kan dalk ietsie van die waarheid wees as jy mooi soek.  As ek alles so beskou dan voel dit asof al die mamma’s se gesigte ‘n valsheid aan het.  En hoe harder ek probeer om die edelheid raak te sien, hoe meer sien ek niks.

Weet jy wat dit is

Jou klein wêreld

                                         

As ek so begin, weet dan dat ek alweer omgekrap is.  Dit vat bitter min om my om te krap.  Johan wil hoeka weet waarmee is ek besig.  “Om kak te praat van jou” sê ek.  “Ek hoop nie jy gaan dit op die internet sit nie” sê hy “dis presies wat ek gaan doen” sê ek.  Na soveel jare van saamwees, word daar nie meer doekies omgedraai nie.

Laat ek tot die punt kom.  Gemeet teen mense wat rampe oorleef het, hulle huise verloor het, kinders aan die dood afgestaan het, verkrag is, molesteer is, is my agtergrond of omstandighede iets uit ‘n pragtige droom.  Dan kry ek mos nou die piep as ek hoor van iemand wat nie ‘n ander persoon kan vergewe vir iets stupid uit die verlede want vir hulle was dit ‘n ramp.  En daar word nog geklou aan die simpel ou storietjie.  Weet jy wat is ‘n blerrie ramp jou aap. 

As ek sekere rampe nog nie ondervind het nie, sal ek nooit kan verstaan nie.  Ek sal nie verstaan hoe dit regtig voel om in ‘n vloed of modderstorm of aardbewing al my besittings te verloor nie. Ek kan maar net dink hoe dit moontlik kan voel. Jy sien, ek is nie so stupid dat dat ek dit nie vir myself kan uitwerk nie.   

Weet jy hoe dit voel om nie skoene te hê nie, weet jy hoe dit voel om aan die wêreld uitgelewer te word oor daar nie heenkome is vir jou nie. Ken jy sondagskool liedjies wat jy sing want as Liewe Jesus hoor jy sing dit, sal Hy jou help om deur die nag te kom terwyl die bakkie slinger oor die pad en jy moet vasklou vir jou lewe, en die ander mense is dronk.  Om die owerspel te aanskou wat jy soos al die ander goed net gelate aanvaar soos net 'n kind kan.    

Om te sien hoe sy en haar hele bestaan afkom aarde toe waar sy aangerand word. Om soms dom voor haar te staan oor sy haar eie lewe wil neem en jy nie mooi weet wat eintlik aangaan nie.  Om te sien hoe sy ‘n bottel voor haar mond hou en die alkohol so skoon wegsluk en jy veg om die bottel uit haar hande uit te kry.  Om te sien hoedat sy in die pad afgelaai word dat sy gou-gou in die huis ingaan en vir haar maaksels haar oë wys terwyl die insittende bly sit in die kar waar die satan hom geselskap hou.  En as sy uitkom word sy gevloek.  En as sy dronk is raak sy histeries, en jy weet nie wat nou nie ......Want haar huis is die kar, en so kan ek aangaan en aangaan.  Die maaksels kan nie anders as om alles voor haar deur te gooi nie, want dis hoe die natuur werk, die natuur is wreed. Dis ‘n ramp.

So please, ek wil regtig nie veel van jou klein wêreldjie hoor nie.

Xmas

daar waar die crackers skiet

is nie noodwendig geluk

dalk vir ‘n wyle

dalk ‘n sekond

maar voor jy jou oë uitvee

geslaan en gebliksem

en kinders hardloop beangs rond

en soek na watte

om hulself toe te draai

want die bang-wees

 maak hulle koppe draai

 en hulle vrees

en bid vir liewe Jesus

om hul te beskerm en

hul ouers vir ewig te genees

van die suip en vloek

en haat en varksig-wees

en honde en katte skreeu

en dis ‘n gegil

 wat net nie ophou

en bloed, die loop oor gesigte!

 

O, Liefste Jesus van ons kindertjies

wees tog net eweskielik

‘n Grote Gevaarlike God

maak hulle bang

ja, baie baie bang

dat hulle vreeslik skrik

en gaan slaap

voor die son opkom

en as dit moet

laat hulle aanhou slaap

tot in vir ewig!

Onderbroek

Toe ek twee keer per week moet begin wasgoed was dring dit tot my deur dat dit tyd is om pantys te gaan koop.  Ek dra nie net ‘n panty nie, nee, dit moet jockeys wees.  Hierdie satyn gemors laat jou sweet glo ek, ek verkies die sy-gladde veet-bene droë voorkoms.  If you know what I mean.  Van die os op die jas ... Weet julle dat ek in ses maande se tyd presies 1000 kilometers gestap het?  O yes!  As ek in die oggend voor die spieël staan, kan ek my verkyk aan my pap pens.  Waar kom dit vandaan?  Waar sekere dele van my lyf darem kykbaar was, het dit sommer net so verander.  In so ‘n mate, jy kan nie besluit watter deel trek jy eerste aan nie, bo of onder, net ingeval iemand onverwags om die hoek kom.  En die jockeys, ja jy kan die goed jare dra.  Die satyngoed skeur, frommel op ens. raak uitgerafel.  Jockeys is gewaarborg om ten minste 3 jaar te hou.  En jy was dit sommer saam die jeans en lakens en handoeke, as dit vlek, dan is dit nie die ergste nie.  Jy kry baie kleure in die maak. 

Ek is nie goed met shopping nie, en my geheue is ook nie so lekker nie.  Ek kan nooit onthou watter tipe jockey ek dra nie.  Toe ek nog maer was, het ek gehou van die high cut langs die heupe op.  Later het ek per ongeluk weer verkeerdes gekoop, en dit was toe ‘n ander cut.  Maar nog redelik gangbaar.  Ek kon even die g-strings dra.  Laas week toe ek voor die pantyrak staan, toe is ek weer blank.  Daar is French cut en briefs.  Ek sien die dosie is so verander, jy kan nie soos in die verlede dit net oopmaak nie.  Ek wou eers die dosie skelm oopskeur, maar besluit toe om die briefs te koop.  ‘n Medium by the way.  Jare terug was ek bietjie dikker ook, toe het ek large gedra, maar ek weier, ek pas in ‘n medium.  Jy sal nie glo, toe ek by die huis kom en die dosie oopmaak, is dit een groot broek wat daar uitkom.  Ek walg net daar.  Brief beteken knapbroekie in Afrikaans.  Lyk my dan moet die goed styf sit.  Al wat ek toe doen, is om my knieë teen mekaar te druk, so ‘n rol-beweging te maak met my onderlyf,  dan trek die brief makliker oor my maag en bo-bene.  Wat pla is die boonste rek van die brief wat bietjie styf is met die oortrek proses.  Lyk my die pantys se rekke is ook deesdae van ander materiaal, want niks rek as jy my vra nie. Ek vat toe die onderbroek vir ‘n testdrive die volgende dag.  Oefensessie: onthou, ek is ‘n atleet.  Ek is gewoond om kort-kort aan my boude te trek op die pad.  As ek resies doen, en die broek kruip so, dan is ek baie moeg en los die ding dat hy soos ‘n g-string maar daar bly, wat nie baie gemaklik is met al die materiaal nie.  Dan kry ek brandboude.  Terwyl ek toe so stap, begin ek toe dadelik te trek, maar ek kry niks raakgevat nie.    Can you believe, die broek het alles stewig vasgevat, niks kruip rond nie.  Ek kyk die ou aan wat hier langs my loop, hey, sê ek, “hierdie broek wat ek aan het pas wraggies goed” die oomblik so groot, ek moet dit met iemand deel, hy kyk my so snaaks aan, ek dag, moenie vir jou soos ‘n klooster hou nie jong, maar gelukkig toe smile hy so ewe vir my.

                                                       I’m to sexy ...

      

Waar is die gevoel

Ek het nog nooit ‘n besluit geneem op grond van liefde nie.  As ek terugdink aan die eerste belangrike grootmens-besluit, was dit ook gegrond op wat vir my op daardie stadium na die regte besluit gelyk het, never mind hoe ek gevoel het.  Ek twyfel sterk of ek genoeg 'gevoel' het.  Met my laaste belangrike besluit was dit dieselfde storie.  Ek wonder of ek ooit vir enige iets of iemand genoeg gevoel het in my leeftyd.  Rym dit nie met sommige van my gedigte nie, ja, mens kry soms ‘n swak oomblik, maar gelukkig gaan dit baie vinnig oor.  Ek het gesê dat ek onlangs eers verstaan het van: as jy nie die liefde het nie, dan het jy niks.  Ek het gepraat van die ouvrou en die hond en my betrokkenheid by hulle; daar was naaste-liefde.  Ek het ook gepraat van my ouers.  In my ouers se geval is dit net hulle oumens-onskuld wat hulle laat glo daar is ‘n beter lewe daar buite.  Hulle glo aan die liefde iewers anders tussen twee mense, maar ek kan nie saamstem nie.  Ek sien niks.  Is dit 'n spook-gevoel?  Iets wat baie min mense kan voel aangesien hulle nie met die helm gebore is nie.  Soos ek, ek het nog nooit 'n spook gesien nie, maar is al lastig geval deur whatever.  Ten minste het ek defnitief geweet iets gebeur, maar die liefde-ding is maar duister vir my.  Nou wil julle seker weer spookstories uit my kry.  Ek kan nie heeldag sit en gesels met julle nie.  Dit lyk suspisieus as ek so doening is heeldag tussen die cel en die blog.  Ek dink tog my gedig is gepas vir vandag.  Dis net te uitputtend om dinge saam te wil doen.  Ek vind dit minder teleurstellend om net te doen wat jy moet doen sonder enige verwagting of behoefte aan 'n klein rukkie se gesels of saamwees met iemand, want mense dink dis liefde.  Dis alles snert. (het so baie mense helms?) 

EK KOM TOT DIE GEVOLGTREKKING

Dat dit beter is om nie lief gehê te word nie

en ook om nie lief te hê nie

Daar is niemand wat omgee of jy heeldag in jou nagklere rondloop nie

Niemand wat omgee of jou hare gekam is nie

Niemand wat jy jou drome of denke mee kan deel nie

vir wie jy moet mooi lyk nie

wat jou opgewonde maak nie

wat waardering het vir die dinge wat jy graag perfek wil hê

en daarom laat gaan jy …

en wonder tot op watter graad moet jy  laat gaan om jou en in jou…

Dis alles net ‘n eweredige bestaan in jou eie wêreld en denke

en jy besef  hoekom mense afsonder

hoekom hulle waardes daal en hulle skielik

vir niks en niemand meer omgee

Die drome van eens het vervaag

die gevoelens het gekwyn

die verwagting wat jy gehad het, het verdwyn

Mans

Ek voel party dae erg verleë dat ek so ‘n aangename mens is.  Maar sodra ek begin dink aan al my goeie kwaliteite, dan besef ek, dat ek ook maar soos julle, tekorte het.  In my geval is dit darem net een.  Maar nog steeds.  Een is een te veel.  Vandag sal ek met julle gesels oor die groot sonde, my taalgebruik.  Dis darem nie ‘n geheim nie, dis oral bekend dat ek soms goed sê wat ander mense nie sal doen nie. Julle weerhou die woorde, omrede julle mos kamtige ladies is.  Ek speel weer met hierdie woordeskat asof ek ‘n prys gaan wen.  Om hierdie klaaglied van my te sing, sal ek nou maar die ou woordjie ‘amper’ tik dat julle maar raai.  Dis ‘n welbekende gesegde, en ek glo een of ander tyd het julle dit al gebruik, al sal niemand dit erken in die vriendekring nie.  Julle dames stry mos oor alles.  Die rede hoekom ek oor die onderwerp skryf, is oor ek nie die manlike geslag verstaan nie.  Hulle is weird.

Ek het nou al baie goed gesê vir hierdie geslag, maar boeta, as jy nou groot moeilikheid wil hê, sê dan iets soos:  jou ma se m...r, of daar is ander goed ook wat jy kan sê, soos jou ma se dit of dat.  Wat! Of dit nou ‘n jong man is, en of dit nou ‘n ou man is, die reaksie is presies dieselfde.  Don’t touch my mother.  O my glory, ek glo nie my seun is so mal nie.  Ek het hom van kleins af geleer, moenie ‘n blerrie pateet wees nie, dom donner.  Wat is dit met hierdie ma-ding?  Moet nou nie kom met nog ‘n patetiese storie dat jy nie sal toelaat dat jou ma so beledig word nie.  As jy bietjie gevorderd is, sal jy weet dit gaan nie oor die ma nie, dit is net ‘n gesegde, ‘n uitdrukking, ‘n spreekwyse. 

Wat presies veroorsaak dat hierdie chemiese reaksie plaasvind in die brein?  Het dit iets te doen met die lekker lewe in die baarmoeder, die onbewustelike verlange om deur ‘n vrou ‘gedra’ (letterlik) en gedra (figuurlik) te word? Of sit die probleem in die eiers?

Ek moes net hierdie interessante bevinding deel.  Wat veroorsaak sulke onverklaarbare gedrag.

Ouderdom

Old Lady Stretching

Ek weet nie van julle nie, maar noudat dit op skrif is: ‘tussen 40 en 50 jarige ouderdom’,  klink dit vir my so verkeerd.  Dit klink of ek ook die doodsengel in die gesig staar.  My lewe is oor, dis verby.  Wat sal ek moontlik nog kan beteken of bereik in hierdie lewe?  Ek hang maar net hier rond in case ‘n kind of kraai my dalk mag nodig kry, of die bietjie geldjies, wat ek soos ‘n 40 tot 50 jarige wegsteek. 

As ek terug kyk, met ware gevoel, dan voel dit soos baie meer jare wat gekom en gegaan het.  Die pad terug voel oneindig.  Ek het nog nie besluit hoe voel die pad vorentoe nie, ek idle nog hier in my skoktoestand.  Ek merk wel op hoe tree ander oumense op.  Behalwe vir die gewone oumens-streke, kry jy die tipe wat uitstaan bo die res.  Julle weet my beroep is gefokus op die ouer persoon, daarom is ek deel van die oumens-ding.  Ek het my ondervinding toegeskryf aan my beroep, maar nou sien julle self op skrif my lewe het tot ‘n einde gekom. 

Maar, kan hulle jou vloek en skel en wegjaag as hulle dit nodig vind!  Ag, dit rol van my rug af soos ‘n eend se watsenaam.  Ek sê net: ja, ok, ek gaan nou loop.  Ek wil nog ‘n bietjie staan.  En dan staan ek.  En dan vloek dit (hy/sy)  En ek staan.  Ek gaan mos nou loop.  Partykeer is dit 'n getrekkery.  Ek trek, sy trek ons wil altwee die loopraam hê.  So gaan dit dan nou aan en aan, maar ek sorg dat ek loop voordat ek die oorsaak van ‘n aanval is.  Ek moet darem seker maak ek het alles waargeneem terwyl ek so doenig is, terugkom? defnitief nie al die volgende dag nie.  Timing is crutial.

En dan die liewe onskuldige mens.  Dit is al amper weer kind.  Die hande hang los langs die sye, die vingers speel ewe laf met mekaar.  Ons loop op, ons loop af, ons kyk en kyk met groot oë, die mond val oop.  En die geluide wat gemaak word, you won’t believe it. 

Ek staan op ‘n afstand en beaam alles met dieselfde: ‘can you believe it’, oor en oor, dat ek ook darem net iets sê.   Dis amper vir my erger as die swetser.  Ek frons en kyk en kyk en daar word vir my klas gegee oor die onderwerp asof ek  niks weet nie.  Ja, ok, ek weet meestal van die tyd nie al die ouvrou goed nie, maar julle weet mos by die tyd hoe my kop werk.  My brein is al ver ver verby, ek hoor eintlik nie eers meer wat gesê word nie, my reaksies kom vanself.  Binne in my kop, skud my kop links en regs, soos wanneer mens moed opgee.  Die geskud word veroorsaak deur die erge irritasie in my brein.  Ons is nou klaar met oumense, om nou sommer die onderwerp ook te verander, wat my eintlik irriteer is as iemand agter kom hy weet iets, en dan die oomblik aangryp vir bietjie erkenning.  Die stortvloed van woorde, jy sal dit nie glo nie.  Fuck! wie worry hoe slim jy is.  As ek wou weet het ek gevra.

Ons oumense, jong, ons kan moeilik raak. 

Net 'n ietsie

Ek kry die gevoel dat ek beter samewerking van julle sal kry in die nuwe jaar.  Ek het julle nou al goed uitgevreet en beledig oor al julle ou vals maniertjies.  Nou kan ek laat waai, niks sal julle meer skok nie.  Snaaks né, toemaar, ek weet ook nie hoe dit werk nie.

Wat belangrik is, is dat ek julle opgevoed moet kry.  Julle kan nie so blind deur die lewe gaan nie.  Wanneer laas het jy iets impulsief gedoen?  Iets wat almal geskok het?  Ja, ek kan praat.  Ek doen dit kort-kort.  Ek kan vir julle ‘n hele paar voorbeelde gee.  As ek sê impulsief hoef dit nie noodwendig iets vreesliks te wees nie.  Die erge goed sal ek later met julle deel.  Julle is nog nie heeltemal reg daarvoor nie.  Tussen 40 en 50 jarige ouderdom, het ek leer dig, ek het bekeer van sommige sondes, ‘n vegetarier geword, ek het begin langafstande stap, ek het my hare blond gekleur en tot my hare stomp af gesny.  Toe gaan trou ek boonop, tot baie mense se verwarring weet hulle nooit of dit my seun of my man is nie.  Nie dat ek so oud lyk nie, dis net dat my hubby so sexy is.  En dis ook maar net oor ek hom op sy tone hou.   Laat ek dink, ek moet seker maar ietsie uit die mou laat, anders is julle nou weer teleurgesteld.  Hierdie is soort van ‘n sprokie, wat toe nooit ‘n gelukkige einde gehad het nie.

Ek het op ‘n dag besef dat eenmaal was hy my ondergang gaan beteken.  Die keuse wat ek moes maak, was onvermydelik.  Ek moes hom laat toesluit vir 3 maande oor sy wangedrag, en het ewe getrou besoek gaan aflê.  Niks kon in elk geval tussen ons kom staan het nie.  Daar was nog steeds ‘n smeulende passie tussen ons.  Die dag met sy vrylating was dit weer net ek en hy en te hel met die wêreld en al die klagtes wat hulle teen ons het.  Tot die judge het ons ongelowig aangekyk.  So was dit: van die eerste dag af wat ons ontmoet het, het die vonke gespat. 

Ek is bevriend met iemand, ons maak reg om op vakansie te gaan.  Hy is besig om die karavaan te pak.  Ek bekyk die storie: ek kom nou, sê ek, ek gaan gou Clicks toe.  Ek klim in my kar en ry weg.  Eenmaal was hy, hy wag vir my, ek verdwyn vir 2 weke en kom terug asof niks gebeur het.  Almal histeries, ek’s vermis.  Ja, julle moet maar daaroor kom.

Ek sit by die werk, so pas aangestel.  Die telefoon lui, eenmaal was hy, hy wag vir my, ek oordink die storie: ek kom nou, sê ek, ek gaan gou poskantoor toe.  Ek klim in my kar en ry weg, ek verdwyn vir 3 weke en kom terug asof niks gebeur het.  Almal histeries, ek’s vermis.  Ja, julle moet maar daaroor kom.

Ek hoor niks van eenmaal was hy, hy laat weet, toe die doodsengel my in die gesig staar, toe dink ek aan jou.  Net aan jou. 

Ek hoor weer niks van eenmaal was hy, hy laat weet, toe die doodsengel my in die gesig staar vir die tweede keer toe dink ek aan jou.  Net aan jou.

Ek hoor weer niks van eenmaal was hy, hy laat weet: ons het op ‘n leeu afgekom wat loop waar hy nie moet loop, toe fight ons hom tot agter op die bakkie, in die proses het hy sy poot gesny.  Fauna en Flora sien die bloed en eien die hare toe hulle toevallig verby die bakkie stap.  Hulle sluit my net daar toe.

  

Eenmaal was hy, wat doen jy!!

MY HART WORD NET VERSAG

deur gedagtes aan jou.  Woorde skarrel wanneer ek dit wil neerpen.  Woorde van smart het ek genoeg,  woorde oor jou kry ek nie.  Hoe kan ek dig oor liefde en blomme as dit reeds teruggekeer het na die stof wat dit was.  Uitgestrooi op die wildernis se vlakte – waar jou lewe was.  Soos wat jy was,  wilde man van my. 

Jy

 praat die praat

wat my in ekstase laat

druk my vas

met brute krag

dwing jou aan my op

jou aanval stoer

ek’s oorweldig

bedwelm

ek gee oor

O, Wat ‘n Man !  

 my gentleman

Jy

Sê my, toe die doodsengel jou die derde keer in die gesig staar, dink jy toe aan my? Net aan my?

Hallo 2012

Laat ons mediteer. (ek hoop julle verstaan Engels)

                                                                                                           

Some Practical Suggestions:

It is good, for instance, to keep to the same time for the daily meditation practice – early morning is suggested, for the mental world is quiet then; and the morning meditation can irradiate the whole day.  Meditate if possible in a quiet, prepared place; and ideally, always use the same chair.  This is because the chair and the place become associated with the meditative state; they begin to acquire an aura of quietness which in itself becomes a protection from the busy-ness of the world.  The chair should be comfortable and upright so that the body can be held poised and erect, spine straight, without strain of tension in any part of the body.  A simple way of relaxing the shoulders and the back of the neck, where so much tension is centred, is to shrug the shoulders once or twice and then try to feel their weight and the weight of the arms; also to let the head drop forward and feel its weight and the stretch at the back of the neck, before gently straightening again.  The ankles should be crossed, right over left, and the hands lie cupped in the lap, left in right, in a relaxed attitude of quiet surrender and waiting upon God.  The whole body is poised yet relaxed, at peace yet alert.

Now, begin to breathe a little more deeply, a little more slowly, but quietly and gently, without strain, listening to the quiet rhythm of your own breathing.  As you do this the active mind begins to become still and the consciousness is slowly withdrawn from the outer to the inner world of stillness and meditation.

The return from the deep inner awareness to consciousness of the everyday world should be slow and deliberate, perhaps through picturing a beautiful garden and resting there for a while amid the perfect beauty and colour of the world of nature.  Then again use the breath to help bring you ‘back to earth’; breathe deeply and strongly, and as you gradually and deliberately become conscious of the physical body feel that with each breath the body is becoming filled with light.  In imagination see the brow, throat, heart and solar plexus centre ‘sealed’ with the cross of light within the circle of light, and see the whole body encircled by a ring of light.

    

THE STILL VOICE

A White Eagle book of meditation

THY WAY, NOT MINE

Be patient, brethren.  Your work is in the plan, and the plan will unfold when you yourself have learned wisdom; when you have been prepared, perhaps through extreme difficulties in your physical life, for the work you have to do.  Your troubles and frustrations are all part of your preparation, all helping you to become a more receptive instrument for the power of the spirit.  Obey your conscience, the word of God in your heart.  Bear difficulties courageously, and never lose faith.

We have said throughout the years, ‘keep on keeping on’.  This is the magic phrase – steadfastness.  Pursue your path in spite of obstacles and difficulties.  Sometimes the tests come thick and fast until you feel that you have had quite a battering; as you get up from one test, down you go with another.  Do not be discouraged by this, but keep on faithfully, trusting that divine love and law which will eventually bring truth and wisdom within yourself; for you learn, not through words, but through your reactions to the tests.

When you can kneel before the altar of your inmost being and say, ‘Not my will, O Lord, but Thy will.  I humbly accept,’ then the strength will come to you; joy will light your life and you will see truth; you will see divine law working out in human life.  And believe us, this vision of the divine law at work in human life, in spiritual evolution, brings indescribable happiness.

The bretheren bless you and tenderly love you.  Think of their love for you and it will help you upward.  They know your need; the supply is limitless.

We visualise the symbol of the cross of light encircled by light.  The cross is man himself in incarnation but held always in the circle of God’s love.  Try to feel that you are the cross, with arms outstretched in giving and in surrender to God’s great love.  As you do so you become aware of a perfect rose at the centre of the cross – your heart.

As you meditate, the rose grows in size and you are enfolded in its fragrance – you are within the temple of the rose; its walls are soft and translucent, shining with rose-tinged light.  You are surrounded by your spirit bretheren and supported by their love.