31 Oktober 2013

My timing is uit.  Ou kar op 50.  Ten Volle Werkloos.  Breek ek die nuus op die oujaarsaand van ons 3e huweliksherdenking.  Sissie skrik so groot, die kersliggies word nie eers aangesit nie.  Herinner hy my vanoggend van die spesiale geleentheid.  Vir julle jongetjies klink dit seker soos ‘n horror movie.   Toemaar, as julle ook bejaard raak, sal julle agterkom dit lyk net so erg.  Bejaardes met ‘n positiewe denke, is soos graad R’e.  Vol stories en lag.  Ok stront ook. 

Die vertroue wat ek gehad het in die mensdom is nou total uitgewis. Kisboude.  Klaar met julle.  Ek voel soos Kupido Kakerlak.  Desperaat en magteloos.  Hy het tot die bitter einde sy geloof behou en sy eie desperaat en magteloos daaronder verberg. 

Dis omtrent 2 jaar later.  Dis weer tyd om jockeys te gaan koop. Alweer die stryd.  Medium of Large.  Ek dink die medium het geskeur omrede die materiaal swak was.  Ek gaan hulle sue.  Om een of ander rede is die medium se lap sagter by die rek.  Die blerrie goed is duur.  Sal maar net eers 2 koop.  Dink julle die large gaan te groot wees?  Dalk moet ek net eers 1 large koop.  As die lap mooi hou by die rek, dan is die large se materiaal defnitief sterker.    Skelms. 

Arme kind, ek is so gestres, ek kan nie reguit kyk nie.  Sukkel om ‘n doring uit haar voet te kry.  Dan is die bril op, dan is die bril af, dan skree sy, dan skop sy, blerrie hel.  En om die 2 tweezers in hierdie deurmekaar plek te kry, is heeltemal onmoontlik.  Toe plak ek maar ‘n pleister op.  Die doring in die vlees.  Ai, ja, kom ons steek dit maar eerder weg.  Mense hoef nie alles te sien en te weet nie. 

There’s a new girl in town.  Maggie is haar naam.  

Ek Is

Die wêreld het te slim geraak vir ons.  As jy uit jou comfort-zone uitklim, en jy gaan beproef al die moontlikhede buite die sfeer, (‘n bal word as ‘n soliede figuur beskou wat deur ‘n sfeer beperk word) dan kom jy agter dat nes in Noag se tyd, die mens te slim vir sy size geword het.  En dis nou so lank daarna, hulle is nóg slimmer.  Dis ontstellend.  As God toe al ons goedjies wou uitwis, hoe sal hy nóú voel?  Ek is die bal.  Die sfeer beperk my.  Genade. 

As ek, (arme werklose) in die oggend die vyand afsien, staan Gunth so ewe en kyk dat hulle beslis vertrek, skaars uit by die hek, onder sy toesig, sy wakende oog, hardloop hy die huis binne, baas van die plaas.  Maak homself tuis, terwyl die een ou ogie ewe rondloer so ver ek beweeg.  My skaduwee. 

Ek praat van ontstellend.  Ons spartel, elkeen probeer net vooruit kom, net genoeg om te oorleef.  Almal trap oor almal, nagte word daar oordenking gedoen, planne in die nag, is anders as planne in die dag.  Party word goed gebore in die donker, maar wanneer die lig op die horision verskyn, verloor dit eweskielik krag.  Hier en daar is daar een wat darem  ontwikkel.  Dis asof met die lig, ons braafheid ietwat verlore raak. 

Gunther het wraggies gister deur die venster geklim.  Ek is besig met opleiding.  Aangesien ek werkloos is, moet ek elke minuut gebruik asof dit die laaste keer is wat ek iets produktief sal bereik.  Dis belangrik dat, in geval van nood, hy weet hoe om my te bereik. 

En intussen, sjoe sjoe, blaas blaas, sjoe sjoe, dit die hele huis vol.  Ek kyk angstig rond.  In hierdie oomblikke van onsekerheid, gooi dit my heeltemal van balans af.  Dis wat jy noem kickboxer-sindroom.  Hulle het nie einde. 

Ja, soos ek altyd sê, dis alles net soos wat Prediker dit op die hart het.  Wyse woorde.  Niks, alles niks, ons niks, niks is niks.  Daar is net Ek Is.